ΝΟΝ-KONGRESS Βερολίνο 2024 - Το εμείς μιας θέσης
Ανακοίνωση no. 01 | Bulletin no. 01 | Bulletin no. 02
Οι συναντήσεις αποτελούν συμβάντα που έρχονται πάντα από έξω. Είναι υπερβάσεις αυτού που υπήρχε μέχρι εκείνη την στιγμή. Έτσι συναντηθήκαμε με έναν καινούργιο φίλο, και έναν παλιό, έτσι ξεκινήσαμε να συνομιλούμε και να βολτάρουμε, να ψάχνουμε κι άλλους και άλλες. Χωρίς πολλά-πολλά. Σαν να είχαμε όλο τον χρόνο του κόσμου. Αυτή η ηθική της συνάντησης καθόρισε αυτές τις μέρες και τις νύχτες του Ιούνη.
Δεν υπάρχει σήμερα κανένα μέρος που να ευνοεί την συνάντηση. Το Βερολίνο δεν αποτελεί σίγουρα εξαίρεση. Η μυθολογία που έχουν συσσωρεύσει αυτοί οι δρόμοι είναι αποπνικτική. Η φαντασμαγορία της ελευθερίας και της ένωσης έχει γίνει βρωμιά πάνω στο πεζοδρόμιο. Η διαδικασία του αργού σαπίσματος αυτών των υποσχέσεων, έχει προκαλέσει μια σειρά από αποτελέσματα που δεν είμαστε σε θέση να χαρτογραφήσουμε ακόμα επαρκώς. Ξέρουμε σίγουρα, ότι όπως και αλλού, η αίσθηση ότι αυτός ο κόσμος είναι ανυπόφορος, μεγαλώνει.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ξεκινήσουμε από αυτό ακριβώς το σημείο, αναζητώντας κάτι που δεν είμαστε σίγουροι για το πού θα συμβεί. Ξεκινάμε με ό,τι έχουμε στην διάθεση μας. Ψάχνουμε τους τρόπους να αναπνεύσουμε μαζί. Αυτή είναι η οργάνωση μας. Ψάχνουμε στα κείμενα και στα πρόσωπα, στις προθέσεις και στις πληγές. Στις ιστορίες μας. Ψάχνουμε για τα «δικά μας μέρη», σε μέρη που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα τα βρούμε. Οργανώνουμε από κοινού την επίθεση σε ό,τι εμποδίζει αυτήν την κίνηση.
Εδώ, οι δρόμοι είναι αρκετά μεγάλοι και τα πεζοδρόμια υπερβολικά πλατιά. Μπαίνουμε σε αυτό το άνοιγμα και το χρησιμοποιούμε. Παίζουμε «δρασκελώντας την μια άκρη ως την άλλη». Το παιχνίδι μας καθίσταται δυνατό μόνο μέσα από μια πολιτική κατεξοχήν αντί-παιγνιώδη. Λιποτακτούμε από τους πύργους που μας καλούν επειγόντως να υπερασπιστούμε, παρατάμε τους στρατιώτες που παρατάσσονται δίπλα μας καλώντας μας στην «σωστή πλευρά» της ιστορίας, χαρίζουμε την βασίλισσα και τον βασιλιά σε όσους ζητάνε ακόμα μια παρηγοριά στην μοναξιά τους. Αφήνουμε πίσω ότι έτσι κι αλλιώς δεν ήτανε ποτέ δικό μας. Προχωράμε σε διάφορα σχήματα, βρίσκουμε μια πίσω αυλή, μια ψηλοτάβανη αίθουσα ή ένα μπαρ πίσω από μια σιδερόπορτα. Τι μας έφερε όλους εδώ; Αυτό το ερώτημα, παραμένει σχετικά δευτερεύον, τώρα, που συναντηθήκαμε.
Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί μετά. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η παρτίδα, δεν έχει τέλος.
π.
Ανακοίνωση no. 01
Πρόσκληση στο NON-CONGRESS (ΜΗ-ΣΥΝΔΕΡΙΟ) στο Βερολίνο στις αρχές του 2024
«Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος και επαναστατημένος, γνωρίζει όλη την έκταση της άθλιας κατάστασής του: αυτήν σκέφτεται καθώς κατεβαίνει. Η διαύγεια του πνεύματός του, που θα’ πρέπε να ήταν το μαρτύριό του, ολοκληρώνει ταυτόχρονα την νίκη του. Κανένα πεπρωμένο δεν αντέχει στην περιφρόνηση». [1]
Τον Δεκέμβριο του 2022, μιλήσαμε δημόσια για πρώτη φορά με την Ανακοίνωση no. 0. Τώρα απευθυνόμαστε ξανά σε εσάς, μετά από περαιτέρω συναντήσεις και συζητήσεις. Τα πράγματα δεν έχουν γίνει ευκολότερα τους τελευταίους μήνες, οι καπιταλιστικές μεταστάσεις συνεχίζουν να εξαπλώνονται και η φάρσα του κεφαλαίου εντείνεται. Η αναζήτηση τρόπων σε αυτή τη χώρα για να βρεθούμε και να οργανωθούμε ανταγωνιστικά σε σχέση με έναν φαινομενικά πανίσχυρο αντίπαλο δεν γίνεται ευκολότερη. Τα διάφορα ιστορικά παρακλάδια της αποτυχημένης Αριστεράς είναι σε θέση να οργανώνουν μόνο ήττες που εκ των υστέρων ερμηνεύονται ως νίκες, όπως η κινητοποίηση μετά το Lützerath ή πρόσφατα στην πορεία της Πρωτομαγιάς. Τα πάντα εξακολουθούν να απουσιάζουν. Οι σαφείς αναλύσεις, η κεφαλαιώδης πρακτική αναδιοργάνωση, η ικανότητα να σκεφτόμαστε ακόμη και στρατηγικές παρεμβάσεις. Οι πολιτικές ταυτότητες, τα άκαμπτα γλωσσικά πολιτικά παιχνίδια, με το να φυτοζωούν σε αυτο-αναφορικές φούσκες καταπνίγουν κάθε προσπάθεια αυτοκριτικής. Η ανειλικρινής στάση αναφορικά με τη μη αμφισβήτηση της ίδιας της υποστήριξης στο κατασταλτικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης του κορωνοϊού αποτελεί το τελευταίο καρφί στο φέρετρο αυτού του ιστορικού αδιεξόδου.
«Τόσο το 1914 όσο και το 2020, η Αριστερά πρόδωσε το συμβάν και ορκίστηκε πίστη στην εξουσία. Από τη δική τους οπτική γωνία, ο κόσμος συνοψίζεται σε δύο αξιώματα, των κυβερνώντων και των κυβερνώμενων. Σήμερα, εντοπίζουμε και πάλι αυτό το παλιό κλισέ για την υπεράσπιση της εξουσίας –και οι αντισυστημικοί ριζοσπάστες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή- με την εξύμνηση του εγκλεισμού και του εμβολιασμού, ένα διακριτό σημάδι της αφοσίωσής τους στην εξουσία με το πρόσχημα της υπεράσπισης των φτωχών, τους οποίους περιφρονούν και αντιμετωπίζουν ως ανώριμα παιδιά. Όσο περισσότερο ο κοινωνικός κόσμος διαρρηγνύεται εκ των έσω, τόσο περισσότερο η αριστερά παρακαλάει μέσα της: “Πρέπει να υπερασπιστούμε την κοινωνία”. Εν ολίγοις, να υπερασπιστούμε το ψέμα, να υπερασπιστούμε την εξουσία, να διασφαλίσουμε ότι τίποτα δεν θα συμβεί μέσα από τις διάφορες ηθικιστικές και ενοχικές τελετουργίες. Έτσι λειτουργεί το Κόμμα της Λογικής, ελπίζοντας να μας διαπαιδαγωγήσει».
Ezra Riquelme – Défaire la gauche [Καθαιρώντας την Αριστερά] [2]
Πέρα από τα χειμερινά ανάκτορα και τη μεγάλη νύχτα της απεργίας
[Συζητήθηκε και γράφτηκε πριν από τις ταραχές που προκάλεσε ο θάνατος του δεκαεφτάχρονου Nahel από πυροβολισμό της αστυνομίας και τον επακόλουθο αναβρασμό· με τα πρόσφατα γεγονότα να επιβεβαιώνουν εκ των υστέρων και πάλι τις παρακάτω γραμμές.]
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τους τελευταίους μήνες συνέβησαν στη Γαλλία πράγματα που απαιτούν την πλήρη προσοχή μας. Αλλά ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν τα κατάλληλα εργαλεία για να καταλάβουμε το τι πραγματικά συμβαίνει. Ας ξεχάσουμε όλες τις βαρετές συνδικαλιστικές πορείες, τη φαντασία του ενιαίου μετώπου των εργαζομένων υπό τη δια-συνδικαλιστική μορφή, όλες τις συζητήσεις για τη γενική απεργία.
Ας μην ξεχνάμε ότι η κινητοποίηση κατά της «συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης» του Μακρόν ήταν έτοιμη να καταρρεύσει χωρίς κανένα κοινωνικό αντίκτυπο, όταν ο ρεπουμπλικανός αυτοκράτορας αποφάσισε ανενδοίαστα και αυταρχικά να επιβάλει το νομοσχέδιο του με διάταγμα. Η έκρηξη που ακολούθησε στους δρόμους μάς υπενθυμίζει για άλλη μια φορά ότι οι κοινωνικές εξελίξεις δεν ακολουθούν πρωτίστως μια γραμμική και προβλέψιμη πορεία εντός του υφιστάμενου πλαισίου των σχέσεων εξουσίας, αλλά ότι οι πραγματικά σημαντικές κοινωνικές εκρήξεις τροφοδοτούνται από την οργή, την κούραση, το μίσος, την αίσθηση ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις, από ένα πυροτέχνημα συγκινήσεων. Αυτό είναι το αδύναμο σημείο όλων των κυβερνητικών (cybernetic) μηχανισμών ελέγχου της εξουσίας, καθώς και όλων των πολιτικών τάσεων με όλους εκείνους τους αυτόκλητους ηγέτες, οι οποίοι είναι πάντοτε έτοιμοι να οικειοποιηθούν την ενέργεια της εξέγερσης και να διοχετεύσουν την οργή της μετουσιώνοντάς την σε ένα εκσυγχρονισμένο πολιτικό σχέδιο. Είναι εκεί, λοιπόν, πέρα από κάθε καθιερωμένη δυνατότητα κατανόησης, που αναδύονται εκείνοι οι τόποι της εξέγερσης που φέρουν μέσα τους την ικανότητα για θεμελιώδη ανατροπή.
Παρ' όλα αυτά, έχει νόημα να περιγράψουμε μερικά ουσιώδη προβλήματα της εξέγερσης στη Γαλλία, επειδή πολλοί ζωτικοί στρατηγικοί περιορισμοί μπορούν να εντοπιστούν εντός τους. Πρώτον, είχαμε να κάνουμε με έναν «αγώνα υπεράσπισης» της «παλιάς εργατικής τάξης» που οργανώθηκε με παραδοσιακό τρόπο. Στην πραγματικότητα, στάσεις εργασίας πραγματοποιήθηκαν αποκλειστικά στον «δημόσιο» τομέα, όπου υπάρχει ακόμη σημαντικός βαθμός συνδικαλιστικής οργάνωσης (εργαζόμενοι στην αποκομιδή απορριμμάτων, στην παροχή ηλεκτρισμού και ενέργειας, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στο σιδηροδρομικό δίκτυο, εργαζόμενοι των τοπικών μεταφορών του Παρισιού, εργαζόμενοι σε λιμάνια κ.λπ.). Ακόμη και αν με την αποτυχία κάθε απόπειρας ενσωμάτωσης, εξαιτίας του προεδρικού διατάγματος (το οποίο κατέστησε επίσης παρωχημένες όλες τις σχετικές συνομιλίες μεταξύ των συνδικάτων και της κυβέρνησης), το κίνημα διαχύθηκε σε ένα «μη κίνημα», με μοναδικό ορίζοντα το «Ο λαός θέλει την πτώση του καθεστώτος» και την «επανάσταση» –ως συνθημάτων και όχι ως αιτημάτων-, παρόλα αυτά η ανατρεπτική λάμψη της «εφόδου στον ουρανό» που χαρακτήριζε το κίνημα των «βάρβαρων των κίτρινων γιλέκων» εξέλιπε.
Επιπλέον, η (σχεδόν) αποκλειστική δυνατότητα κινητοποίησης εντός των κόλπων της «παλιάς εργατικής τάξης» (στην οποία συμμετέχουν «πολιτικοί ακτιβιστές» όλων των χρωμάτων –από τροτσκιστές μέχρι αυτόνομους– και η εμπλοκή τους στις διαδηλώσεις, στις νυχτερινές εκτρεπόμενες πορείες [manifs sauvages], στα μπλόκα και μερικές φορές και στις γραμμές περιφρούρησης) εμπόδισε την αλληλεγγύη με το μεταναστευτικό πλεονάζον προλεταριάτο, το οποίο έχει μακρά ιστορία αγώνων (ειδικά στα banlieues [προάστια]). Μόνο λίγα τμήματα της φυλετικά περιθωριοποιημένης «μαύρης Γαλλίας» συμμετείχαν στους αγώνες, ενώ κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, για παράδειγμα, η «μαύρη Γαλλία» εκδηλώθηκε αρκετές φορές είτε με τη μορφή αυθόρμητων μπάχαλων είτε με συστηματικές ενέδρες και επιθέσεις στον κατασταλτικό μηχανισμό στα προάστια, ο οποίος φαίνεται να είναι σήμερα ο μόνος εγγυητής της διαιώνισης του καθεστώτος του Μακρόν.
Δεν θα έπρεπε να είχε καταστεί δυνατό να δημιουργηθούν μόνιμοι χώροι για συζήτηση και οργάνωση; Μερικές απόπειρες καταλήψεων τερματίστηκαν πολύ γρήγορα από τους μπάτσους ή βρήκαν ελάχιστη ανταπόκριση. Το ζήτημα της απαραίτητης εκπροσώπησης παρέμεινε επίσης εντελώς άλυτο. Καθώς η παλιά συνδικαλιστική ιεραρχία έχανε όλο και περισσότερο την επιρροή της κατά την εκδήλωση του κινήματος, ίσως οι δομές των συμβουλίων (με οποιαδήποτε μορφή) να είχαν προσφέρει μια πιθανή προοπτική; Αλλά ίσως όλα αυτά να είναι ακόμα παλιές φαντασιώσεις μιας απολιθωμένης Αριστεράς. Όπως και να έχει, αφού η πιθανή σύνθεση των στοιχείων που απάρτιζαν το κίνημα παρέμεινε τόσο ασαφής όσο ασαφής υπήρξε και η εμφάνισή τους, και αφού η σύγκρουση δεν επέφερε μία τέτοια κλιμάκωση ώστε εδάφη –τόποι που δεν ορίζονται καθαρά χωρικά– να μην ελέγχονται πλέον –και πλήρως– από τον εχθρό –οι οποίοι (τόποι) με τη σειρά τους θα μπορούσαν ίσως να εντοπιστούν στις αποτυχημένες καταλήψεις– το κίνημα περιορίστηκε σε περίκλειστες δομές ανταλλαγής και οργάνωσης, που αποβλέπουν κυρίως στο άμεσο μέλλον. Είναι επίσης εντυπωσιακό πως το μέγεθος και η ποιότητα των αναλυτικών συνεισφορών σχετικά με τον στρατηγικό προσανατολισμό του κινήματος ενάντια στη «μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος» του Μακρόν δεν διέρρηξαν το πλέγμα της διαχείρισης, αν συγκρίνει κανείς τις δημοσιεύσεις που έγιναν με το εύρος και τον ριζοσπαστισμό του κινήματος.
Η κατάσταση ουσιαστικά μας καλεί αγωνιωδώς για ένα ποιοτικό άλμα, αλλά το ίδιο το κίνημα δεν έχει αρκετή επίγνωση του εαυτού του ώστε να τολμήσει και να οργανώσει την κλιμάκωση.
Η αναδιοργάνωση της Αυτοκρατορίας
Αυτός ο κόσμος αναδιοργανώνεται σήμερα ενώπιον της αταξίας που επικρατεί τόσο πάνω όσο και κάτω. Οι σημερινοί θερμοί και ψυχροί πόλεμοι είναι συμπτώματα μιας κρίσης που διαβρώνει τα θεμέλια της μακράς ειρήνης (της Pax Americana). Η συγκεκριμένη αναδιοργάνωση των συσχετισμών δυνάμεων, όπως εκδηλώνεται στον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν έχει να κάνει με την επίθεση και την υπεράσπιση των φιλελεύθερων αξιών. Πρόκειται για την πάλη μεταξύ αντίπαλων διαχειριστών και οικονομικών μπλοκ που υπόκεινται στην κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού με τα πτωτικά ποσοστά κέρδους, τις χρηματοπιστωτικές φούσκες και το αδιέξοδο της εκμετάλλευσης. Όταν σε αυτή τη χώρα γίνονται προσπάθειες προκειμένου να δημιουργηθούν νέες αγορές με τη συγκρότηση ενός καθεστώτος πράσινης συσσώρευσης (όπως η παραγωγή υδρογόνου στην Ουκρανία και αλλού), και όταν η εν λόγω διαδικασία υποστυλώνεται μέσω μιας μαζικής ηθικής (moral) πίεσης, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως είναι ακριβώς αυτή η ίδια πράσινη λογική που ενθαρρύνει τον πόλεμο και τη φιλελεύθερη ρητορική του για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διαμέσου μιας «φεμινιστικής» εξωτερικής πολιτικής. Στο συγκεκριμένο σημείο, ο αυταρχισμός και μια ηθικoλογία (morality) ολοκληρωτικής φύσεως πάνε χέρι-χέρι, κάτι που υπήρξε και ήδη αποτελεί μια συνταγή επιτυχίας για τη φιλελεύθερη κυριαρχία αναφορικά με την κλιματική κρίση και την κρίση του κορωνοϊού. Υπό αυτήν την έννοια, η προμήθεια όπλων και η προστασία των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων πάνε προφανώς χέρι-χέρι. Ο αντιμιλταρισμός δεν μπορεί τότε παρά να είναι ένας κυνισμός χωρίς ενσυναίσθηση.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο παγκόσμιος Νότος αντιδρά πολύ διαφορετικά για τον πόλεμο στην Ουκρανία και σε μεγάλο βαθμό δεν παίρνει μέρος στη φιλελεύθερη κατακραυγή: σε κάθε περίπτωση είναι προφανές ποιος θα βγει ζημιωμένος και σε αυτή την αντιπαράθεση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ρωσίας, της Κίνας, της Ε.Ε., των Η.Π.Α., της Ινδίας κ.λπ.
Αν η Αριστερά σε αυτή τη χώρα τάσσεται υπέρ της θανατηφόρας λογικής της ειρήνης με την νίκη επί της Ρωσίας, καθιστά τον εαυτό της συμμέτοχη στον πόλεμο. Ξαφνικά η αριστερά είναι έτοιμη να υπερασπιστεί την πατρίδα και τις αξίες της. Μια τέτοια αριστερά έχει εκπέσει στο κατώτερο σημείο της αισχρότητας. Είναι η ίδια αισχρότητα στην οποία υπέκυψε το 1914 και το 1999. Η μόνη προοπτική που απομένει είναι αυτή της λιποταξίας από τους αυτοκρατορικούς στρατούς και από μια λογική του πολέμου που δεν είναι δική μας.
Η προοπτική NON (ΜΗ)
Δεδομένου ότι η αξιολύπητη ριζοσπαστική αριστερά έχει όλο και περισσότερο αποποιηθεί τον εαυτό της εντός του φιλελευθερισμού της, είτε αυτός σχετίζεται με τις πολιτικές για το κλίμα, την έγκριση των αυταρχικών μέτρων του κορωνοϊού και την υιοθέτηση των ίδιων μέτρων από την πλευρά των «από τα κάτω», είτε με την έλλειψη θέσης ή ακόμα και με την παροχή στήριξης για την προμήθεια πράσινων όπλων, δεν είμαστε σε θέση να συγκροτήσουμε μαζί με αυτήν μια επαναστατική επιθυμία. Αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο ένας προσανατολισμός προς τις παγκόσμιες εξεγέρσεις, οι οποίες δεν παράγονται από την παραδοσιακή αριστερά ή τα κόμματα και τα συνδικάτα της, αλλά οι οποίες πρέπει συχνά να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους εναντίον των προαναφερθέντων, αποτελεί τη μόνη δυνατή προοπτική για την ανταγωνιστική πολιτική στις μητροπόλεις.
«Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να προβλέψουμε τις συνέπειες της πανδημίας, αλλά είναι αναμφίβολο πως η εποχή των διαδηλώσεων που ξεκίνησε με το οικονομικό κραχ το 2008 δεν έχει τελειώσει».
Εndnotes - Εμπρός βάρβαροι [3]
Είμαστε πεπεισμένοι ότι η αύξηση των εξεγέρσεων σε όλο τον κόσμο και συνεπώς και του αριθμού των αγωνιζόμενων που, μέσα από τις εμπειρίες τους σε αυτούς τους τόπους, όχι μόνο έχουν κατανοήσει την αναγκαιότητα της εξέγερσης και ίσως ακόμη και της επανάστασης, αλλά την έχουν σχεδόν σωματικά εσωτερικεύσει, δημιουργούν τη βάση για μια αναγκαία υπαρξιακή συζήτηση σχετικά με την υπέρβαση των συνθηκών. Φυσικά, το «να κάνεις επανάσταση» δεν μαθαίνεται και δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τη συλλογική μνήμη περισσότερο από όσο μπορούμε να εμπιστευτούμε τις ατομικές, υπερ-καθορισμένες αναμνήσεις μας. Παρ' όλα αυτά, η συσσώρευση των αντιγνωμιών και των ανταγωνιστικών τοποθετήσεων φαίνεται να συνεχίζει να εδραιώνεται σε πολλά μέρη του κόσμου. Όλα αυτά προετοιμάζουν το έδαφος στο οποίο θα δοθούν οι μελλοντικοί αγώνες· εκεί όπου θα συν-τηχθούν οι διαφορετικές ταυτότητες και θα γίνει ορατός ένας οικουμενισμός που υπερβαίνει τα ερείπια του εργατικού κινήματος. Ακόμη και αν υπάρχει έλλειψη συνοχής στα «μη κινήματα» και η σύγχυσή τους συχνά φαίνεται να βασίζεται σε μια προδοσία αυτού που νομίζουμε ότι είμαστε, σε κάθε περίπτωση, κάνουν δυνατή την εξέγερση ενάντια σε μια κατάσταση γενικευμένης απομόνωσης και μοναξιάς (η οποία έχει επιδεινωθεί περαιτέρω από την ψηφιακότητα και την κοινωνική αποστασιοποίηση): τα «μη-κινήματα» αποτελούν το χωνευτήρι μέσα στο οποίο γίνονται ορατοί οι μετασχηματισμοί στην αναπαραγωγή της καθημερινής ύπαρξης και συνεπώς της ανθρώπινης ζωής, οι οποίοι κατέστησαν δυνατές τις εκρήξεις στους δρόμους που είδαμε παγκοσμίως την τελευταία δεκαετία. Είναι αυτές οι μεταβολές που καθιστούν δυνατή την ανάδυση νέων υποκειμενικοτήτων, ενός λιγότερο πανικόβλητου ή νοικοκυρεμένου τύπου ανθρώπου. Επειδή, ακριβώς, τα «μη-κινήματα» αντιπροσωπεύουν την κρίση αυτού του στάσιμου καπιταλισμού και επειδή ως εκ του αποτελέσματος καθιστούν αυτήν την τελματώδη κατάσταση ακυβέρνητη, μπορούν να διανοίξουν το ρήγμα μέσα από το οποίο κάτι νέο μπορεί να εισέλθει στον ρου της ιστορίας. Γνωρίζουμε όμως και την αφομοιωτική δύναμη του καπιταλισμού, ο οποίος μπορεί να οικειοποιηθεί τις πιο όμορφες χειρονομίες, αιτήματα και τρόπους ζωής, εκτρέποντας τα, ενίοτε με ανοιχτή βία. Υπό αυτήν την έννοια, οι παγκόσμιες εξεγέρσεις μπορούν να μετατραπούν σε επαναστάσεις, αλλά μπορούν επίσης να γίνουν μέρος του γενικευμένου χάους από το οποίο ο καπιταλισμός θα αναδιαμορφωθεί.
Η σπουδαία φλυαρία (palaver)
«Η χαρά της συνωμοσίας είναι η χαρά της συνάντησης, το να ανακαλύπτουμε αδερφούς και αδερφές, ακόμη και εκεί που δεν το περιμέναμε».
Μανιφέστο συνωμοσίας [4]
Πιστεύουμε ότι είναι καιρός να κάνουμε το επόμενο βήμα. Με δεδομένη την πραγματική υπεροχή του αντιπάλου μας σε αυτή τη χώρα, με δεδομένη τη βαθιά απροθυμία να συνεχίσουμε να χάνουμε το χρόνο μας στην επόμενη καμπάνια, στην επόμενη εκδήλωση, στην επόμενη άσκοπη αναλαμπή και με δεδομένη την ανάγκη να αυτο-προσδιοριστούμε κόβοντας δεσμούς με την κρατιστική αριστερά της κατάστασης εκτάκτους ανάγκης των τελευταίων ετών, δεν βλέπουμε άλλο δρόμο από το να δημιουργήσουμε πρωτίστως ένα χώρο για πραγματικούς ανθρώπους. Έχουμε επίγνωση των πολυάριθμων παγίδων, περιμένουμε από τους (αριστερούς) αντιπάλους μας τα χειρότερα. Σχεδόν περιμένουμε τις συνήθεις δυσφημίσεις και επιπλήξεις.
Αλλά λέμε επίσης ότι, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν ζούμε σε εποχές επαναστάσεων αλλά σε επαναστατικές εποχές. Οι ενδο-αυτοκρατορικοί πόλεμοι και συγκρούσεις (Ουκρανία, Ταϊβάν, Αφρική,...) καθώς και οι εξεγέρσεις που έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη τα τελευταία χρόνια αποτελούν απόδειξη αυτού του γεγονότος.
Υπάρχουν ελάχιστα σημάδια από αυτούς τους ξεσηκωμούς εδώ στη Γερμανία, αλλά υπάρχουν ακόμα εξεγέρσεις και θέσεις που μας ενθαρρύνουν και συνεχίζουν να μας ενθαρρύνουν. Από την εξέγερση στο κέντρο της Στουτγάρδης το καλοκαίρι του 2020 μέχρι τις ταραχές της παραμονής της Πρωτοχρονιάς πριν από λίγους μήνες στο Βερολίνο, όπου μερικές εκατοντάδες νέοι διαδήλωσαν εναντίον μιας από τις καλύτερα εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες αστυνομικές δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης. Γνωρίζουμε ότι δεν υπήρξαν πολλοί που να αντιτάχθηκαν ξεκάθαρα και σε δημόσιο επίπεδο στο σύμφωνο της αριστεράς με το κράτος κατά την διάρκεια της έκτακτης ανάγκης την περίοδο της πανδημίας, αλλά ακούσαμε με προσοχή καθεμία από αυτές τις φωνές στην εξαναγκασμένη μας απομόνωση και αυτές οι φωνές μας ζέσταναν την καρδιά. Βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου δεν έχουμε πλέον τίποτα να χάσουμε. Όλες όσες έχουν κάποια λογική, γνωρίζουν για αυτό το ιστορικό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε. Ακούμε από παντού για ανθρώπους που ψάχνουν, που θέλουν κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο. Ελπίζουμε να σας προσεγγίσουμε όλους με αυτές τις γραμμές.
Σας προσκαλούμε όλ@ στο πρώτο NON-CONGRESS στο Βερολίνο στις αρχές του 2024!
Θα εκφραστούμε μέσω επακόλουθων ανακοινώσεων και θα σας παρέχουμε περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το συνέδριο.
Άνθρωποι και επαφές από Wuppertal, Münster, Berlin, Düsseldorf, Frankfurt, Hamburg, Offenburg.
[1] Αλμπέρ Καμύ, Ο μύθος του Σίσυφου: Δοκίμιο για το παράλογο, μτφρ. Νίκη Καρακίτσου-Ντουζέ & Μαρία Κασμπάλογλου-Ρομπλέν, εκδόσεις Καστανιώτη, 2007.
[2] Ezra Riquelme, Défaire la gauche, 2023.
[ https://entetement.com/defaire-la-gauche/ ]
Το ρήμα défaire συντίθεται από το αποτρεπτικό de και το ρήμα faire [κάνω] και στην πραγματικότητα σημαίνει αποσυναρμολογώ. Θεωρούμε πως η αποσυναρμολόγηση ή «αποσύνθεση» της Αριστεράς, η οποία εκφράζεται από τον γράφοντα στο γαλλικό πρωτότυπο, υπονοεί κατά βάση την καθαίρεση της λειτουργία της και του αξιώματός της ως του διακριτού στρατοπέδου της ανατροπής. Γι’ αυτό και επιλέξαμε την απόδοση του défaire στα ελληνικά με τη χρήση του ρήματος καθαιρώ.
[3] Endnotes, Εμπρός βάρβαροι, μτφρ. φίλοι της αναταραχής / εχθροί του έθνους, 2022.
Online εδώ:
[ https://yfanet.espivblogs.net/files/2022/12/BARBARIANS-2022-06-26-FRIX-1.pdf ]
[4] Μανιφέστο Συνωμοσίας, μτφρ. Μανώλης Ξανθός, εκδόσεις των Συναδέλφων, 2022.
Bulletin no. 01
Πρόλογος
Τον Ιούλιο, απευθυνθήκαμε σε εσάς και ανακοινώσαμε το ΜΗ-Συνέδριο 2024. Έκτοτε συνέβησαν πολλά. Στην Αργεντινή, οι άνθρωποι πυρπόλησαν τους δρόμους ενάντια στην εξόρυξη λιθίου, στη Νέα Υόρκη ο δυστοπικός αέρας των δασικών πυρκαγιών από τον Καναδά σάρωσε τις λεωφόρους, στη Γαλλία η νεολαία εξεγέρθηκε επειδή ένας από αυτούς, ο Ναέλ, δολοφονήθηκε. Υπήρξαν λεηλασίες και εξεγέρσεις που κατέστη εφικτό να περιοριστούν από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία μόνο διά της κινητοποίησης ενός γιγαντιαίου αριθμού αστυνομικών δυνάμεων. Όμως δεν είναι καν βέβαιο αν αυτές οι εξεγέρσεις δείχνουν προς κάτι καλύτερο. Το μόνο σίγουρο είναι πως, για μια στιγμή, πυροδοτούν ένα ξε-σηκωμό, μια επιθυμία για ελευθερία και αυτονομία.
Ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν μόνο εξεγέρσεις αλλά και πόλεμοι που διεξάγονται από τους έχοντες την εξουσία. Η Ουκρανία, αποτελεί πλέον το πεδίο ενός πολέμου θέσεων, χωρίς οι εξουσιαστές να δείχνουν να κουράζονται από κάτι τέτοιο. Ακριβώς όπως οι παγκόσμιες διαστάσεις των συμφερόντων και των αναγκών της εξουσίας γίνονται έκδηλες στην προαναφερθείσα περίπτωση, άλλοι αγώνες εξαφανίζονται μέσα σε εκκωφαντική σιωπή. Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια που πρόκειται να απελαθούν από το Πακιστάν εξαιτίας της επικράτησης των Ταλιμπάν; Άλλες περιοχές βυθίζονται επίσης σε μια καταστροφική διαδικασία αναδιοργάνωσης: για άλλη μια φορά, συνειδητοποιούμε ότι η ενοχή της Γερμανίας για τη Shoah δεν θα ξεπληρωθεί ποτέ και πως η ευθύνη μας να εργαστούμε για την εξασφάλιση ασφαλών χώρων για τους Εβραίους δεν μπορεί να διαχωριστεί από την επακόλουθη ευθύνη απέναντι στον πόνο των Παλαιστινίων και το δικαίωμά τους στην ελευθερία. Salam και Shalom.
Μόνο όταν καθαιρεθεί κάθε εξουσία θα έχουμε την ευκαιρία μιας καλής ζωής για όλους και όλες. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πιστεύουμε ότι απαιτείται η διεξαγωγή μιας συνωμοσίας από κοινού ώστε να συνεισφέρουμε από την πλευρά μας, ή πιο μετριοπαθώς, ώστε να εργαστούμε θεωρητικά και πρακτικά για την δημιουργία των απαραίτητων συνθηκών στη Γερμανία. Έχουμε ήδη λάβει θετικά σχόλια από άλλες ευρωπαϊκές χώρες και σύντροφοι, φίλες και συνωμότες έχουν συμφωνήσει να έρθουν. Εν τω μεταξύ, προετοιμάζοντας την κοινή μας συνάντηση για τον επόμενο χρόνο, θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας σκέψεις, κείμενα και σημειώσεις που μας ενέπνευσαν, μας συνόδευσαν, μας προσδιόρισαν θεωρητικά και στρατηγικά τα τελευταία χρόνια, τους τελευταίους μήνες και μέρες, αλλά και που μας ενθάρρυναν να αντικρούσουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Με τη μορφή αυτού του δελτίου, το οποίο θα ακολουθήσουν και άλλα, θέλουμε να συγκροτήσουμε μία κοινή πνευματική βάση μαζί σας και ταυτόχρονα να καταστήσουμε διαυγείς τις ιδέες μας για το MH-Συνέδριο, έστω και αν γνωρίζουμε ότι τα δελτία δεν μπορούν, δεν θέλουν και δεν πρέπει να καλύπτουν τα πάντα.
Προτεινόμενα κείμενα:
Marcello Tarì - Γράμμα στους φίλους της ερήμου (για την ελληνική μετάφραση δείτε εδώ
Breaking the Waves — Nicolò Molinari
Alessandro Stella - À l’écoute des cris et des paroles des révoltés
Notizen zu Krieg & Ausnahmezustand
Noor Or - Η ναυτία (για την ελληνική μετάφραση δείτε εδώ)
Bulletin no. 02
Γιατί NON (ΜΗ) ;
Τα μη-κινήματα
Θα μπορούσε να έχει ξεκινήσει από το Ιράν με το «Πράσινο Κίνημα», το οποίο ακολούθησαν η επονομαζόμενη Αραβική Άνοιξη, οι εξεγέρσεις στα προάστια, τα κίτρινα γιλέκα· εξεγερσιακά κινήματα που ήταν ίσως αυθόρμητα, σίγουρα διαταρακτικά και όχι καθοδηγούμενα από τους κλασικούς πολιτικούς δρώντες –τα κόμματα, τα συνδικάτα ή τους συντονισμούς– με σκοπό να επιτευχθεί αυτός ή ο άλλος πολιτικός σκοπός ή εκείνη η ποσοστιαία αύξηση στους μισθούς, η μείωση στις ώρες εργασίας, ακόμη και αν το κόστος του ψωμιού ή του πετρελαίου αποτέλεσαν τις αιτίες τους. Επρόκειτο για την αφετηρία αυτού που ο Asef Bayat[1] θα ονόμαζε μη-κινήματα.
Η ομάδα του περιοδικού Endnotes[2] υιοθέτησε αυτόν τον όρο και τον κατανόησε ως έκφραση του καιρού μας για το Δυτικό κόσμο επίσης: προσεγγίζουν τα μη-κινήματα ως «τη συλλογική δράση διάσπαρτων και ανοργάνωτων δρώντων». Οι αγώνες τους αφορούν «πρακτικές διεκδίκησης», δηλαδή άμεσες δράσεις, οι οποίες, δεν ανταποκρίνονται σε πραγματικά πολιτικά αιτήματα. Δεν έχουν να κάνουν με την άσκηση πίεσης στις αρχές ή με τον εξαναγκασμό για παραχωρήσεις. Δεν είναι επαναστατικά, αλλά πρωτογενώς υποκειμενικές εκφράσεις της αντικειμενικής αταξίας. Οι επαναστάτριες αναδύονται από αυτά χωρίς την επανάσταση.
Οι Endnotes ισχυρίζονται πως αυτό που καθορίζει τα μη-κινήματα δεν είναι η ταξική σύνθεση, αλλά συγκεκριμένα ο ταξικός κατακερματισμός. «Έτσι σήμερα είναι ορθολογικό για τους προλετάριους, και όλο και περισσότερο και για μέλη της μεσαίας τάξης, να στρέφονται σε άλλες κατηγορίες για να ορίσουν τη θέση τους σε μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων που καταρρέει». Θα πρέπει να σημειώσουμε πως η παγκόσμια αταξία δεν μας προσκαλεί στην αναζήτηση νέων κατηγοριών αλλά παράγει επίσης νέες κατηγορίες με πραγματικού όρους. Η φτωχή καθαρίστρια στη Χιλή –εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο ζει, σκέφτεται και δρα– είναι κατά βάση η ανήσυχη μητέρα μίας αγωνιζόμενης μαθήτριας.
«Η τάξη παραμένει η κεντρική πηγή των διαχωρισμών μας […] όμως το ταξικό ανήκειν σήμερα διαρθρώνεται από μια πληθώρα μεταβλητών όπως η ηλικία, το φύλο, η γεωγραφία, η φυλή ή η θρησκεία, που λειτουργούν σαν δίαυλοι, αλλά και σαν πραγματικά όρια, για τους κοινωνικούς αγώνες, καθιστώντας τις πολιτικές της ταυτότητας μια πραγματική έκφραση της ταξικής πάλης». Προϊόν της νεοφιλελεύθερης υποκειμενοποίησης και την ίδια στιγμή προαπαιτούμενο για τον αγώνα εναντίον της, η εκάστοτε ταυτότητα είναι ουσιώδης και μη ουσιώδης, ενδυναμωτική και αποδυναμωτική για τα μη-κινήματα. Εντός αυτών, υπάρχει μία σύντηξη (confusion) των ταυτοτήτων, μία καθαίρεση των υπάρχουσων κατηγοριών και μία μη-υποκειμενοποίηση πέραν των ταυτοτήτων.
Επομένως, γινόμαστε μάρτυρες μίας σύγχυσης στον κόσμο, όπου η αντίσταση αυτή τη στιγμή αναζωπυρώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο σε μέρη και περιοχές, από λαούς, άτομα και συλλογικότητες από τα οποία δεν το αναμέναμε. Οι παλαιές πολιτικές, ιδεολογικές και οικονομικές μας κατηγορίες δεν επαρκούν πλέον για να κατανοήσουμε τον κόσμο ή τους ίδιους τους ανθρώπους. Και όσο γρήγορα και εκρηκτικά αυτές οι εξεγέρσεις κάνουν την εμφάνισή τους, το ίδιο γρήγορα εξαφανίζονται ή αποτυγχάνουν. Τα μη-κινήματα, λοιπόν, μας αναγκάζουν όχι μόνο να αναλάβουμε την πρακτική αναζήτηση σε περίεργα μέρη και ανάμεσα σε περίεργους ανθρώπους, αλλά επίσης μας ωθούν σε μία θεωρητική αναζήτηση για νέες έννοιες και κατηγορίες.
Μη-σκέψη
Έχοντας ως βάση τα μη-κινήματα, θα θέλαμε να προτείνουμε την υιοθέτηση του NON (ΜΗ) ως μίας θεμελιώδους προοπτικής της σκέψης. Πράγματι, αυτό που προτείνουμε δεν είναι κάτι καινούργιο. Αντιθέτως, πρόκειται για το θεμέλιο ολόκληρης της κριτικής σκέψης και δράσης αλλά παρ’ όλα αυτά η δυνατότητα της άρνησης μοιάζει να έχει χαθεί σήμερα. Γι’ αυτό, κάθε άρνηση σήμερα είναι πάντοτε συνδεδεμένη με την εκχώρηση κάποιου συμβιβασμού προς αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία, είναι πάντοτε συνδεδεμένη με μία προσφορά συνεργασίας προς αυτούς που υποτίθεται πως σκέφτονται προς την ίδια κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να εκφυλίζεται σε καταφατική κριτική. Δεν απομένουν και πολλά από την άρνηση παρά μία κενή φράση. Ακόμη και σε θεωρητικό επίπεδο, κάθε υποτιθέμενη αρνητική σκέψη υπάγεται πάντοτε στη Realpolitik (τον πολιτικό ρεαλισμό), την υποτιθέμενη έλλειψη εναλλακτικών ή αυτού που δύναται να γίνει αντιληπτό πολιτικά. Υπό αυτήν την έννοια, η μη-σκέψη αποτελεί μία απόπειρα ώστε να αποκαταστήσουμε την παράδοση της άρνησης, αλλά την ίδια στιγμή να την εγκαταλείψουμε και την οδηγήσουμε πέραν αυτής της ίδιας. Η άρνηση που παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της, θα πρέπει να είναι σε θέση να ασκήσει κριτική στον ίδιο της τον εαυτό.
Για εμάς, αυτό αρχικά σημαίνει να αμφισβητήσουμε τα πάντα, ρωτώντας τους εαυτούς μας αν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε το καθετί με έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο. Το να λέμε «όχι», ή «θα προτιμούσα να μην…» (‘I would prefer not…’) σημαίνει πρώτα απ’ όλα να βασιζόμαστε στην δική μας αντίληψη για τον κόσμο, προκειμένου να εγκαταλείψουμε τον ολοκληρωτισμό του παρόντος και τα όρια που θέτει στη σκέψη μας. Σημαίνει να βασιζόμαστε στην αντίληψη και την κρίση πως αυτός ο κόσμος είναι κακός και πως δεν υπάρχει σωστό στο λάθος. Μία φράση που λέγεται συχνά και που όμως το νόημά της μοιάζει να έχει χαθεί. Συμβαίνει, επίσης, συχνά το «Όχι» να μην ακολουθείται καν από μία εξήγηση, καθώς δεν είμαστε ακόμα έτοιμες να λεκτικοποιήσουμε την απόρριψη, καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συνιστά κάτι περισσότερο από ένα συναίσθημα ή μία έννοια· και αυτό είναι κάτι καλό. Γιατί, αυτός που είναι «εποικοδομητικός» θα ζητήσει μία εξήγηση και θα σε προσκαλέσει στο παιχνίδι της πραγματικότητας, το οποίοι πολύ συχνά δεν καταλήγει παρά στην (αριστερή) Realpolitik. Για εμάς τους ίδιους, αυτό συνεπάγεται να αναζητήσουμε αυτή την αρνητική σκέψη τόσο στην καθημερινή μας ζωή με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν είτε κοντά μας είτε μακριά μας όσο και στα βιβλία.
Η άρνηση είναι ριζοσπαστικός ρεαλισμός
Αυτό είναι που η ριζοσπαστική αριστερά δεν μπορεί να αντέξει, αλλά το οποίο είναι απαραίτητο για την προσέγγιση των συνθηκών που επικρατούν παγκοσμίως: να αμφισβητήσουμε τα πάντα, ακόμη και υπό μία ιστορική προοπτική και να αρνηθούμε κάθε κατασκευή. Μαζί με τον Hendrik Wallat αρνούμαστε να συνηγορήσουμε στην παραδοχή πως η άρνηση, το NON (ΜΗ) είναι μηδενιστικό ή ηττοπαθές. Η άρνηση δεν πιστεύει πως θα πρέπει να παίξει το παιχνίδι της εξουσίας –όπως κάνουν οι προοδευτικοί– επειδή δεν υπάρχει διέξοδος. Ωστόσο, η άρνηση δεν είναι ουτοπική –για να μην αναφερθούμε στον υπερφίαλο ριζοσπαστισμό– καθώς έχει επίγνωση «της διαμεσολάβησης κάθε πρακτικής με αυτό που είναι». Και εν τέλει, δεν είναι επίσης ένας υποκειμενικός ηθικισμός που βρίσκει καταφύγιο στην ιδιωτική σφαίρα μπροστά στην πραγματικότητα, ούτε ενδίδει στο μεγαλείο της σε δωμάτια-κομμούνες με τη θρησκευτική εσωτερίκευση «της ενδοσκόπησης και της ψυχικής πλήρωσης» –που είναι γνωστές και ως αισθητικοποίηση της κυριαρχίας– ούτε και με άλλες ηττοπαθείς μεθόδους του νεοφιλελευθερισμού. Η άρνηση, το NON, αρνείται επίσης το άλλο είδος του υποκειμενικού ηθικισμού ή «βολονταρισμού», αυτού για το οποίο κατηγορούνται πολύ συχνά τα αυτόνομα κινήματα, που δεν δύναται να ανεχτεί τη μη προσαρμογή της πραγματικότητας στις αρχές του και που τότε, στη χειρότερη μορφή του, σπέρνει τον τρόμο (Ιακωβίνοι, Στάλιν).
Αντιθέτως, η άρνηση, το NON (ΜΗ), είναι ριζοσπαστικός ρεαλισμός ενώπιον των δεινών και των καταστροφών αυτού του κόσμου. «Η αρνητικότητα (negationism / négativisme)[3] δεν έχει ισχύ ούτε την εποφθαλμιά, αλλά αντιθέτως αναζητά να ανατρέψει τη λογική της. Η αρνητική (negationist / négativiste ) αντι-εξουσία δεν παύει να βλέπει τα μέσα της και τις αρχές της να συντρίβονται απέναντι στο υπάρχον. Παρ’ όλα αυτά, η εν λόγω εμπειρία δεν την καταστρέφει, όπως θα συνέβαινε με την προσαρμογή της στην πραγματικότητα. Τουναντίον, η μόνη της ελπίδα συνίσταται στη δυνατότητα, μακροπρόθεσμα, να σαμποτάρει και να ανατρέψει την εξουσία μέσω της α-δυνατότητάς της. Κανένα βραβείο τιμής δεν εκχωρείται για μία τέτοια πρακτική και τα βιβλία ιστορίας δεν μιλάνε για αυτήν παρά για να καταμετρήσουν τις ήττες της. Παραμένοντας πιστή στις ήττες της, η αρνητικότητα παρέχει την ελπίδα πως τα χρονικά της νικηφόρας εξουσίας θα αποτελέσουν κάποια στιγμή μία σελίδα του παρελθόντος. Ωστόσο, δεν μπορούμε να στοιχηματίσουμε στην εν λόγω υπόθεση, όπως επίσης μία νίκη του λόγου απέναντι στην κυριαρχία δεν μπορεί πλέον να διασώσει τα θύματα του παρελθόντος ούτε να εκτρέψει τον ρου της ιστορίας όπως εκτυλίχθηκε».[4]
Μη-συνέδριο
Εκκινώντας από την ασυμβίβαστη φύση της διαφωνίας μας, το πάθος μας για άρνηση, στο πνεύμα όλων όσων γράφτηκαν παραπάνω θα θέλαμε να συναντηθούμε μαζί σας. Όχι με σκοπό να οργανωθούμε ούτε για να αναπτύξουμε μία κοινή ατζέντα αλλά για να μοιραστούμε τα ερωτήματά μας και τις εμπειρίες μας, για να εμπλακούμε σε μία κοινή συζήτηση και να δούμε πού θα μας οδηγήσει το ταξίδι. Τι συνέβη σε εμάς, τι συνέβη στον κόσμο;
Όπου και αν κοιτάξουμε βιώνουμε διαρρήξεις περατότητας στο άπειρο του καπιταλισμού. Είτε πρόκειται για πασιφανείς διαρρήξεις, όπως είναι η κλιματική καταστροφή η οποία αποτελεί περισσότερο μία καταστροφή του τρόπου ζωής μας απ’ ότι μία καταστροφή της φύσης (η φύση απλώς είναι), είτε για τους πολέμους που έχουν ξεσπάσει και πρόκειται να ξεσπάσουν, οι οποίοι προοιωνίζουν μια αναδιοργάνωση του κόσμου, είτε για τα μη-κινήματα, τα οποία δεν είναι πλέον κοινωνικά κινήματα σύμφωνα με την κυκλική συνέχεια της άμπωτης και της παλίρροιας της αντίστασης και της κυριαρχίας αλλά αποτελούν φορείς αταξίας και ελπίδας σε αυτόν τον κόσμο, είτε, τέλος, για διαρρήξεις περατότητας στην διευθετημένη καθημερινή μας ζωή, στην οποία οι μακροχρόνιοι φίλοι γίνονται εχθροί και οι εχθροί φίλοι, η έλλειψη γίνεται πλεόνασμα και το πλεόνασμα μετατρέπεται ξαφνικά σε αδηφαγία, όπου το ενδιαφέρον οδηγεί σε αδιαφορία και η αδιαφορία οδηγεί με τη σειρά της σε νέες γνώσεις. Θα έχετε ίσως περισσότερα και διαφορετικά πράγματα να πείτε σε σχέση με αυτές τις διαρρήξεις…
Δεν εγγυώνται το αναγκαίο τέλος αυτού του κόσμου στον οποίο ζούμε, ούτε εγγυώνται ότι κάτι εντός του θα αλλάξει προς το καλύτερο. Αντιθέτως, η ιστορία έχει δείξει πως μία ακόμα πιο ολοκληρωτική εμπειρία του απείρου μπορεί να αναδυθεί από αυτές τις διαρρήξεις. Ωστόσο, μπορούν να αποτελέσουν οδοδείκτες και δασκάλους για εμάς ώστε να κατανοήσουμε και εν τέλει να επιτεθούμε στον κόσμο. Υπό αυτή την έννοια, πιστεύουμε πως πρέπει να αφήσουμε πολλά πράγματα και πολλούς ανθρώπους πίσω μας. Αυτό, επίσης, δεν αποτελεί κάτι καινούργιο. Καθώς, όπως γράφει ο Χέντρικ Γουάλατ, τα βιβλία ιστορίας είναι γεμάτα από τις ήττες μας και τα θύματα του παρελθόντος δεν μπορούν πλέον να σωθούν. Ίσως, αυτό να αποτελεί και το σημείο στο οποίο θα αποτύχουμε σε πρώτο βαθμό, αφού τα φορτία της ιστορίας μάς επιβαρύνουν υπερβολικά; Έχουμε επίγνωση του προβλήματος και για αυτό ακριβώς είμαστε πεπεισμένες ότι έτυχε σε εμάς να το αναλάβουμε: “Do it or die” [ «Κάντε το ή πεθάνετε» ].
Έως την έναρξη του Μη-Συνεδρίου θα μοιραστούμε τις τρέχουσες συζητήσεις μας για τις θεματικές του στα επόμενα δελτία:
Bulletin no. 03: Die Zeitenwende (Μία εποχιακή τεκτονική μετατόπιση). Covid-19 – Κριτική της επιστήμης – Θρησκεία – Κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Bulletin no. 04: (No) Future – Καθεστώς οικολογικής συσσώρευσης – Χρηματοπιστωτική αγορά – Νέα παγκόσμια αταξία.
Bulletin no. 05: Τι είναι πολιτική; Περί των οάσεων και των εδαφών. Ηθική (ethics) vs. πολιτικής vs. οικουμενικότητας – αποσύνταξη (destitution) , λιποταξία, καταστροφή.
Προκαταρκτικό πρόγραμμα του ΜΗ-Συνεδρίου
Παρασκευή
Καλωσόρισμα: Σχετικά με την προοπτική ΜΗ –τι είναι αυτή; Και πώς καταλήξαμε εκεί;
Αξιολόγηση και επακόλουθη συζήτηση σχετικά με την υφιστάμενη κατάσταση:
Ζούμε σε προεπαναστατικές εποχές; Τι συμβαίνει σήμερα με και εντός των εξεγέρσεων και των μη-κινημάτων; Με ποιον τρόπο η κρίση της (ριζοσπαστικής) αριστεράς σχετίζεται με αυτά; Μπορούμε ή πρέπει να διατηρούμε την οποιαδήποτε ελπίδα;
Σάββατο
Πρώτος κύκλος: Συμβολές και εν συνεχεία συζήτηση σχετικά με την «Zeitenwende» (Εποχιακή τεκτονική μετατόπιση). Covid-19 – Κριτική της επιστήμης – Θρησκεία –Κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Ο Covid ήταν απλώς μια εξαίρεση στην εξαίρεση ή έκφραση μιας κανονικοποιητικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Ποιοι τρόποι υποκειμενοποίησης μπορούν να παρατηρηθούν ενόψει του τέλους του νεοφιλελευθερισμού/της μεταβολής μιας εποχής; Ποιο ρόλο παίζουν η ψηφιοποίηση και η επιστήμη στην παραγωγή μιας νέας μορφής κοινωνικής ολότητας; Η επιστήμη ως θρησκεία – ποιοι είναι οι πιστοί της; Βιο-πολιτική και νεκροπολιτική
Δεύτερος κύκλος: Συμβολές και εν συνεχεία συζήτηση σχετικά με το (No) Future – Καθεστώς οικολογικής συσσώρευσης – Χρηματοπιστωτική αγορά – Νέα παγκόσμια αταξία.
Τι συνεπάγεται η διακυβέρνηση της οικολογίας; Πού οδηγεί η αιώνια προοδευτική τυπική αφαίρεση του καπιταλισμού: στην κυριαρχία της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας, στη διάρρηξη του πεπερασμένου και στον πράσινο «φασισμό»; Ο καταστροφισμός ως ιδεολογία της ανανέωσης ή του τέλους;
Κλείσιμο: Τι είναι πολιτική; Περί των οάσεων και των εδαφών. Ηθική (ethics) vs. πολιτικής vs. οικουμενικότητας – αποσύνταξη (destitution) , λιποταξία, καταστροφή.
Γινόμαστε μάρτυρες του τέλους της πολιτικής όπως ασκείται στον δυτικό κόσμο από την αρχαιότητα, ή βιώνουμε μια νέα αρχή; Πώς διαμορφώνουμε μια νέα αρχή, ή ακόμα πιο απλά: πώς θέλουμε να αγωνιστούμε; Αν η πολιτική έχει αποτύχει, δεν μας έχει απομείνει τίποτε άλλο παρά η ηθική (ethics); Αν ο αγώνας μέσω της άμεσης αντιπαράθεσης φαίνεται μάταιος, δεν μας μένει τίποτα άλλο παρά η παραίτηση; Η «Entsetzung» [η απόθεση – (σ.τ.μ., κατά την απόδοση του Β. Μπιτσώρη)] της εξουσίας; Πού βρίσκονται οι χώροι για την καταστροφή της; Και με ποιον θέλουμε να αγωνιστούμε; Και τι σημαίνει να νικήσουμε, ακόμη και αν η νίκη είναι ακόμη πολύ μακριά;
[1] Asef Bayat, How Ordinary People Change the Middle East, Stanford University Press, 2013.
[2] Endnotes, Εμπρός βάρβαροι, μτφρ. φίλοι της αναταραχής / εχθροί του έθνους, 2022.
Online εδώ:
[ https://yfanet.espivblogs.net/files/2022/12/BARBARIANS-2022-06-26-FRIX-1.pdf ]
[3] Ο όρος αρνητικότητα (negationism / négativisme) όπως χρησιμοποιείται από τον Χένρικ Γουάλατ δεν σηματοδοτεί την άρνηση της γενοκτονίας, όπως αυτός ο όρος κατανοείται στη Γαλλία και στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά αποτελεί έναν άλλο τρόπο για να εκφράσουμε την «άρνηση».
[4] Όλες οι παραπομπές προέρχονται από το έργο του Henrik Wallat, Das Progressive Ticket. Thesen zum affirmativen Charakter der Kritischen Theorie und dem Konformismus der Linken.
[ https://www.xn--untergrund-blttle-2qb.ch/dokumente/hendrik_wallat_das_progressive_ticket.pdf ]