Επόμενη στάση: Αποθεσμοποίηση

DESTITUTION μέρος 1ο

Επόμενη στάση: Αποθεσμοποίηση

Anonymous

4 Δεκεμβρίου, 2018

Νιώσαμε τη δειλή εμφάνιση μιας υπόσχεσης για εξέγερση τους τελευταίους μήνες. Υπάρχουν πολλά να γίνουν μέχρι η δειλία να γίνει μια αποφασιστική στιγμή. Αυτό που έγινε φανερό στις 28 του περασμένου μήνα, για ακόμα μια φορά, είναι ότι είμαστε φτιαγμένοι από ασυνεχείς εντάσεις του χρόνου, της εμπειρίας. Οι κόσμοι μας εφήμεροι ή απωθημένοι αναζητούν μια διέξοδο: από το σύστημα, από την αυτοκρατορία, από την καταστροφή. Ωστόσο, ακόμα μια φορά το ίδιο βασανιστικό ερώτημα, η αμηχανία μπροστά στη δύναμή μας: προς τα πού;

Ονομάζουμε αυτή την αμηχανία απουσία στρατηγικής. Είμαστε ακόμα στο στάδιο της αναγνώρισης του αντίπαλου, την αποδοχή μιας αμοιβαίας εχθρότητας. Από τη μια πλευρά η Αυτοκρατορία με τους μηχανισμούς της και από την άλλη οι κόσμοι μας και οι αφανέρωτες ακόμα δυνάμεις μας που αφθονούν. Στις 28 υπήρχαν οι σχέσεις, τα συναισθήματα και η ηθική. Δεν είναι λίγα. Είναι μόνο από ατολμία που ακόμα δεν έχουμε συνηθίσει να ποντάρουμε σε αυτά που είναι δικά μας και όχι σε κάποιο πολιτικό σχέδιο προετοιμασμένο προσεκτικά και έτοιμο να εφαρμοστεί μόλις πειθαρχήσουμε στις αναγκαιότητες του. Εμείς προσπαθούμε να ξεμάθουμε να κάνουμε πολιτική με αυτό τον τρόπο, με τις τροπικότητες της εξουσίας και της κυβερνησιμότητας. Το ερώτημά μας μάλλον ξεστρατίζει. Θέλουμε να σκεφτούμε αλλού, να σκεφτούμε αλλιώς: τι θα κάνουμε με όλα αυτά τα ασύμφωνα σώματα που συνειδητοποιούν ότι η πραγματική καταστροφή, το πραγματικό ατύχημα είναι η διακυβέρνησή τους και όχι η απουσία της; Ή η εμπρόθετη κακία της μιας ή της άλλης κυβέρνησης;. Ένα τραυματικό γεγονός, ένα ατύχημα είναι πάντα η στιγμή που η διακυβέρνησή μας ενισχύεται κάθε φορά που η δυσαρέσκεια μας, η αντίσταση μας, η ηθική μας εκβάλει στην υπηρεσία της. Δεν αναζητάμε καλύτερο κράτος, περισσότερη ασφάλεια, φυλακίσεις υπευθύνων, αλλαγή της κυβέρνησης. Θα προτιμούσαμε μια καθαρή πράξη εκδίκησης «γιατί ακόμα και οι νεκροί κινδυνεύουν αν εμείς χάσουμε και εμείς δεν έχουμε πάψει να χάνουμε». Αυτό που πρέπει να σταματήσουμε, αυτό που πρέπει να ξεμάθουμε είναι να συμμετέχουμε στην παραγωγή μας ως κυβερνήσιμα υποκείμενα. Από αυτή την εμπειρία μέχρι το επόμενο τραυματικό συμβάν, την επόμενη νεκροπολιτική απόφαση ο χρόνος είναι λιγοστός. Θα επικυρώνει διαρκώς, δυστυχώς, αυτή την απλή αλήθεια. Στη μια από τις φωτογραφίες που διαλέξαμε ένα 4χρονο παιδί κρατούσε το πλακάτ «σκοτώνω κυβερνήτες» και αυτοσχεδίαζε ένα τραγουδάκι με αυτό τον ένα και μοναδικό στίχο. Η απόφαση να πάψουμε να είμαστε κυβερνήσιμοι είναι αποκλειστικά ένα θέμα κομματικής νοημοσύνης. Οι σχέσεις, οι ευαισθησίες και οι επήρειες που θα έκαναν εφικτή μια στρατηγική υπάρχουν αν αποφασίσουμε να τις δούμε και να τις αναγνωρίσουμε ως την πραγματική δύναμή μας.

Το κείμενο που δημοσιεύουμε είναι το πρώτο μιας σειράς περίπου 20 κειμένων με θέμα την αποθεσμοποίηση. Μακράν του να είναι μια θεωρία είναι περισσότερο ένας τρόπος, η δικαιολόγηση μιας αποσυντάσσουσας εξουσίας που δρα καταστρέφοντας ό,τι μας καταστρέφει. Γράφτηκε εν θερμώ το Δεκέμβριο του 2018 και δημοσιεύτηκε στο lundimatin ακριβώς τη στιγμή που το κίνημα των κίτρινων γιλέκων πέρασε το σημείο καμπής από την διαμαρτυρία στην εξέγερση. Ίσως με κάποιο τρόπο να μπορεί να υποθάλψει σκέψεις για το δικό μας «προς τα πού;»

Η απόδοση στα ελληνικά έγινε από την αγγλική μετάφραση που δημοσιεύτηκε στο ill will, σε σύγκριση με το γαλλικό πρωτότυπο όπου κρίθηκε απαραίτητο και την πρόσφερε στο hangover η αγαπημένη φίλη μας mtrn.

Σε αντίθεση με ό, τι ακούμε, το πραγματικό μυστήριο δεν είναι ότι επαναστατήσαμε, αλλά το ότι δεν το κάναμε νωρίτερα. Αυτό που είναι περίεργο δεν είναι ότι κάνουμε τώρα, αλλά ότι ανεχτήκαμε ως τώρα. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την χρεοκοπία, από κάθε άποψη, του συστήματος; Ποιος μπορεί ακόμη να θέλει να ξεζουμίζεται, να καταληστεύεται και να καταντά επισφαλής για το τίποτα; Ποιος θα θρηνήσει επειδή οι πλούσιες λεωφόροι του 16ου διαμερίσματος λεηλατήθηκαν από τους φτωχούς ή επειδή οι μπουρζουά βλέπουν τα γυαλιστερά τους 4χ4 να φλέγονται; Όσο για τον Μακρόν, ας σταματήσει να κλαίγεται. Αυτός ήταν που μας προσκάλεσε να. πάμε να τον συμμαζέψουμε Ένα κράτος δεν μπορεί να αντλεί τη νομιμοποίησή του αναφερόμενο στο πτώμα μιας "ένδοξης επανάστασης" και έπειτα να καταδικάζει τους ταραξίες μόλις ξεκινήσει μια επανάσταση.

Η κατάσταση είναι απλή: ο κόσμος θέλει την πτώση του συστήματος. Αλλά το σύστημα σκοπεύει να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό είναι που καθορίζει την κατάσταση ως εξεγερσιακή, όπως παραδέχεται πλέον ακόμη και η ίδια η αστυνομία. Ο κόσμος διαθέτει αριθμητική υπεροχή, θάρρος, χαρά, εξυπνάδα και αφέλεια. Το σύστημα έχει τον στρατό, την αστυνομία, τα μέσα ενημέρωσης, δόλο και τους φοβισμένους μπουρζουά. Από τις 17 Νοέμβρη, ο λαός καταφεύγει σε δύο συμπληρωματικά μέσα πίεσης: μπλοκάρισμα της οικονομίας και Σαββατιάτικες επιθέσεις σε κυβερνητικές συνοικίες. Αυτά είναι αλληλοσυμπληρωματικά, αφού η οικονομία είναι η πραγματικότητα του συστήματος, ενώ η κυβέρνηση είναι η συμβολική αναπαράστασή του. Για να αποδυναμώσουμε πραγματικά και τα δύο, πρέπει να επιτεθούμε και στα δύο. Αυτό ισχύει τόσο για το Παρίσι όσο και για την υπόλοιπη επικράτεια: το να κάψεις μια νομαρχία και να καταλάβεις το κυβερνητικό κτίριο των Ηλυσίων Πεδίων είναι μία και μοναδική χειρονομία. Κάθε Σάββατο από τις 17 Νοεμβρίου, οι άνθρωποι στο Παρίσι έχουν εστιάσει εμμονικά στον ίδιο στόχο: να καταλάβουν το κυβερνητικό οχυρό. Από Σάββατο σε Σάββατο, η μόνη διαφορά βρίσκεται 1)στην αυξανόμενη κτηνωδία των αστυνομικών μηχανισμών που έχουν στηθεί για να το αποτρέψουν και 2) στη συσσώρευση εμπειρίας που αποκτήθηκε από την αποτυχία του προηγούμενου Σαββάτου. Εάν αυτό το Σάββατο υπήρξαν πολύ περισσότεροι άνθρωποι με γυαλιά κολύμβησης και αντιασφυξιογόνες μάσκες, δεν είναι επειδή «οργανωμένες ομάδες ταραξιών» είχαν «διεισδύσει στη διαδήλωση», αλλά επειδή οι άνθρωποι έφαγαν τόσα πολλά χημικά την προηγούμενη εβδομάδα που κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα που θα κατέληγε κάθε λογικός άνθρωπος: την επόμενη φορά καλύτερα να είσαι εξοπλισμένος. Εξάλλου, δεν μιλάμε για διαδηλώσεις, αλλά για εξέγερση.

Αν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εισέβαλαν στην περίμετρο του Τυλερί-Σεν Λαζάρ-Ετόιλ-Τροκαντερό, δεν οφείλεται σε μια στρατηγική παρενόχλησης που αποφασίστηκε από μερικά γκρουπούσκουλα, αλλά σε μια τακτική ευφυΐα διάχυτη στον κόσμο, ο οποίος απλώς εμποδίστηκε να πετύχει τον στόχο του από τις δυνάμεις της αστυνομίας. Η ενοχοποίηση της «ακρα-αριστεράς» για αυτή την απόπειρα εξέγερσης δεν θα ξεγελάσει κανέναν: αν η ακρα-αριστερά ήταν ικανή να οδηγήσει μπουλντόζες για να επιτεθεί στην αστυνομία ή να καταστρέψει διόδια, θα το ξέραμε. Αν ήταν τόσο πολυάριθμη, τόσο αφοπλιστική και τόσο γενναία, και αυτό θα το ξέραμε επίσης. Η λεγόμενη «ακρα-αριστερά», με τις κατά βάση ταυτοτικές ανησυχίες της, έχει περιέλθει σε βαθιά αμηχανία από την ακαθαρσία του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων —η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρει που να σταθεί, βασανισμένη από τον μπουρζουά φόβο της να εκτεθεί αναμιγνυόμενη με ένα πλήθος που δεν ανήκει σε καμιά από τις κατηγοριοποιήσεις της. Όσο για την «ακρα-δεξιά», είναι παγιδευμένη ανάμεσα στα μέσα της και στους δήθεν σκοπούς της: δημιουργει αταξία με την πρόφαση της προσκόλλησης στην τάξη, επιτίθεται στην Εθνική Αστυνομία ενώ την ίδια στιγμή δηλώνει την αφοσίωσή τους στους Νόμους και το Έθνος, θέλει να αποκεφαλίσει τον δημοκρατικό μονάρχη από αγάπη για έναν ανύπαρκτο Βασιλιά. Σχετικά με αυτά, αφήνουμε το Υπουργείο Εσωτερικών στην παράλογη φλυαρία του. Δεν είναι οι ριζοσπάστες που κάνουν το κίνημα, είναι το κίνημα που ριζοσπαστικοποιεί τους ανθρώπους. Υπάρχει κανείς που πιστεύει πραγματικά ότι η κυβέρνηση μας θα σκεφτόταν να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης για ένα μάτσο φανατικούς;

Όσοι κάνουν μισές εξεγέρσεις, σκάβουν απλώς το λάκκο τους. Στη φάση που είμαστε τώρα, και δεδομένων των σύγχρονων μέσων καταστολής, έχουμε δύο επιλογές: είτε ανατρέπουμε το σύστημα, είτε το αφήνουμε να μας συντρίψει. Θα ήταν σοβαρό λάθος να υποτιμήσουμε το επίπεδο ριζοσπαστικοποίησης αυτής της κυβέρνησης. Όποιος προσπαθήσει τις επόμενες μέρες να μεσολαβήσει μεταξύ του κόσμου και της κυβέρνησης, είναι προορισμένος να συντριβεί: κανείς από εμάς δεν θέλει να εκπροσωπηθεί, είμαστε όλοι αρκετά μεγάλοι για να εκφραστούμε και να διακρίνουμε ποιος προσπαθεί να μας καλοπιάσει ή να μας ελέγξει. Και αν τελικά η κυβέρνηση κάνει ένα βήμα πίσω, αυτό θα αποδείξει μόνο ότι είχαμε δίκιο να κάνουμε ό,τι κάναμε, ότι οι μέθοδοι μας είναι σωστές.

Αυτή η εβδομάδα, λοιπόν, θα είναι αποφασιστική: είτε θα καταφέρουμε, ολοένα και περισσότεροι, να σταματήσουμε την οικονομική μηχανή μπλοκάροντας λιμάνια, διυλιστήρια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, κέντρα logistics κλπ, και πραγματικά να καταλάβουμε το κυβερνητικό οχυρό και τις νομαρχίες το επόμενο Σάββατο, είτε έχουμε χάσει. Οι πορείες για το κλίμα το επόμενο Σάββατο, που άλλωστε σκοπός τους είναι να καταστήσουν σαφές ότι εκείνοι που μας οδήγησαν στην τρέχουσα καταστροφή είναι ανίκανοι να μας βγάλουν από αυτήν, δεν έχουν κανένα λόγο να μην ενωθούν μαζί μας στον δρόμο.. Είμαστε ένα βήμα μακριά από τη διάλυση της κυβερνητικής μηχανής. Είτε θα καταφέρουμε τους επόμενους μήνες να εκτρέψουμε την πορεία των πραγμάτων, είτε η προαναγγελθείσα αποκάλυψη θα συνοδευτεί από μια ασφαλίτικη καταστολή για το εύρος της οποίας μπορούμε ήδη να πάρουμε μια πρόγευση από τα socialmedia.

Η ερώτηση, λοιπόν, είναι η εξής: τι σημαίνει πρακτικά να αποθεσμοποιήσουμε το σύστημα; Προφανώς, δεν μπορεί να σημαίνει την εκλογή νέων εκπροσώπων, αφού η χρεοκοπία του τρέχοντος καθεστώτος εκπορεύεται ακριβώς από την χρεοκοπία του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Το να αποθεσμοποιήσουμε το σύστημα σημαίνει να αναλάβουμε τοπικά, καντόνι το καντόνι, την υλική και συμβολική οργάνωση της ζωής, γιατί είναι ακριβώς η τρέχουσα οργάνωση της ζωής αυτή που τέθηκε σε αμφισβήτηση, η ίδια ακριβώς που είναι η καταστροφή. Δεν πρέπει να φοβόμαστε το άγνωστο: ποτέ κανείς δεν είδε εκατομμύρια ανθρώπους να αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα. Όπως είμαστε απόλυτα ικανοί να οργανωθούμε οριζόντια και να στήσουμε μπλόκα, έτσι έχουμε και την ικανότητα να αυτοοργανωθούμε ώστε να επανεισάγουμε μια πιο συνετή οργάνωση της ύπαρξης. Όπως η επανάσταση οργανώνεται τοπικά, έτσι θα βρεθούν και οι λύσεις μας σε τοπικό επίπεδο. Το «εθνικό» επίπεδο είναι μόνο η αντήχηση που προκύπτει από τις τοπικές πρωτοβουλίες.

Δεν μπορούμε πια να ανεχτούμε την ατέλειωτη λογιστική αυτού του κόσμου. Αν η βασιλεία της οικονομίας είναι η βασιλεία της δυστυχίας, αυτό συμβαίνει πρώτα απ' όλα γιατί είναι η βασιλεία του υπολογισμού. Η ομορφιά των μπλόκων μας, στους δρόμους, και οπουδήποτε αλλού εδώ και τρεις εβδομάδες, ήδη μια μορφή νίκης από μόνη της, βρίσκεται στο γεγονός ότι σταματήσαμε να μετράμε, τη στιγμή που αρχίσαμε να υπολογίζουμε ο ένας τον άλλον. Όταν το ζήτημα είναι η κοινή μας σωτηρία, το ζήτημα της νόμιμης ιδιοκτησίας των υποδομών της ζωής γίνεται μια απλή λεπτομέρεια. Η διαφορά μεταξύ του κόσμου και αυτών που κυβερνούν είναι ότι ο κόσμος δεν είναι ένα μάτσο ηλιθίων.